White Rock

Afscheid van White Rock en……. De laatste dagen werden het echt laatste loodjes, nog nooit heb ik er zo lang over gedaan om 2 koffers in te pakken. White Rock het plaatsje bij de zee, 40 km ten zuiden van Vancouver en maar 0.5 km van de grens van de U.S. en de Semiahmoo Bay, is gebouwd in Mediterranese stijl, het wordt de Canadese Riviera genoemd. De huizen en appartementen tegen de heuvels en de vele vrolijk gekleurde restaurants en gift shops maken er een schilderachtig geheel van. De gemiddelde temperatuur is 22 graden en heel weinig regen. Langs de 2.5 km wandelweg langs het water, met mooi aangelegde bloembedden en gazons is het heerlijk wandelen. Er is een 8-km zand strand waar je kan zwemmen in het warme water van de Pacific Ocean, je kan kayaking bij Crescent Beach en er zijn zeilwedstrijden. Er is altijd wel wat te doen, in juli is er de tour van White Rock een internationaal evenement met deelnemers uit de hele wereld. In een supermarkt, zag ik deze voorraadflessen en tonnen, je kon daar zelf de hoeveelheid uit scheppen, heel handig voor een klein gezin. De 486 ton witte steen waarnaar White Rock is genoemd is nog een overblijfsel uit de laatste ijstijd. Maar een legende vertelt dat de zoon van een Zeegod verliefd werd op een prinses van de Cowichan indianen van Vancouver island. Daar de vaders weigerden hun zegen te geven aan het stel, besloten de twee om Vancouver Island te verlaten om ergens anders te gaan wonen. De zoon van de Zeegod sloeg een grote steen van de top van de berg en rolde hem 18 km langs Georgia Strait naar beneden, en zei: " waar deze steen belandt daar bouw ik mijn nieuwe woning en daar ga ik wonen met mijn nieuwe familie". En zo ontstond White Rock. De 1e Europeanen die de witte steen zagen waren Spaanse zeelieden in 1791. Ik vond het bijzonder moeilijk om afscheid te nemen van mijn lieve vriend, waar ik 2 maanden zo plezierig en ontspannen mee had opgetrokken. Het zijn onvergetelijke herinneringen geworden, maar helaas er was geen Zeegod maar wel Martin Air die de 9000 km probleemloos wist te overbruggen. Dochter Helma en haar man kwamen mij weer afhalen en na een cappuccino met Limburgse vlaai (wat smaakte dat weer lekker) gingen we op huis aan. Voor alle foto’s zie: http://picasaweb.google.nl/roswaitster