Nadat we het Rybinsky stuwmeer hebben verlaten, varen we richting het Witte meer.

Aan weerskanten zie ik uitgestrekte korenvelden, de goudgele korenaren bewegen zachtjes in de wind,
mijn gedachten dwalen af naar een zomer heel lang geleden, blauwe korenbloemen en rode papavers, een déjà vu?
Het is maar 8 km rijden, het plaatsje bestaat uit een aantal armelijk uitziende houten woningen. We stoppen op een landweggetje. Het is een wandeling van een kleine 10 minuten naar het klooster.


Een uurtje later komt Valeria een Russische studente (wiens vakantiejob bestaat uit begeleiding van de passagiers) mij zoeken, het is tijd om naar de bus te gaan. Ik verbijt de pijn, ik heb geen keus, de boot vertrekt om 4 uur richting Kizhi! De weg is te smal voor de bus, zodat we weer het laatste eind moeten lopen. De weg naar beneden loopt nu makkelijker en de marktkraampjes zien er gezellig uit. Ik koop een gehaakt linnen shirt, van 10 euro, prachtig gemaakt en belachelijk goedkoop, maar het meisje was dolblij, dat ik het kocht. Er hangen ook heel veel bontjassen, capes en mutsen. Als ik eindelijk bij onze boot ben aangekomen, is die verplaatst, er ligt nu een andere boot aan de kant van de kade, ook zijn er winkels uit het niets verrezen het krioelt er van de mensen, want er is van alles te koop het is een gezellige drukte. Ik koop de Fairy Tales van Pushkin en een tablet Russische chocola. Daarna loop ik door de ingang van de vreemde boot, waar aan de andere kant een loopplankje ligt naar onze boot en mijn hut.
Ik lees het programma voor die avond 19.30-21.15 Piratendiner in het Volga/Neva Restaurant. ‘Gebruik uw fantasie en kom verkleed als piraat’. Ik voel niets voor dat piratengedoe, besluit om daar niet aan mee te doen. Verder is er Pianomuziek in de Panorama bar. Concert in de Svir bar. Film "My Fair Lady" Neva Bar. En muzikale avond in de Svir bar.

Die avond na het piratendiner, bij het opstaan van de tafel, krijg ik hevige pijn in mijn been, een disgenote loopt met mij mee om mij te ondersteunen, maar voor ik aan het eind van het Volga restaurant ben, zak ik in elkaar. De dokter wordt erbij gehaald, ze dragen mij naar de spreekkamer, ik krijg een injectie voor de pijn + medicijnen. Daarna word ik in een blauw zeil gewikkeld en vastgeknoopt waarna er 4 matrozen worden opgetrommeld die mij de trap op moeten dragen naar mijn hut. Want er is geen lift op de boot en zo komt er na 6 dagen een abrupt einde aan mijn vakantie, midden in Rusland op de rivier de Wolga.

The new government placed the monastery under state control and opened a museum of Local History on its grounds in 1923. In 1969 the Soviets officially declared the monastery a museum and thus ensured that it will continue to receive financial support and undergo restoration.