Hermitage Winterpaleis

The Hermitage is famous not only for its collections, but for its buildings, too. The most remarkable place among them belongs to the Winter Palace that served as the  principal residence of the Russian Emperors for 250 years. Together with the Admiralty, the General Staff and the Headquarters of the Guards Corps it forms a beautiful architectural complex of Palace Square that has become the architectural and historical centre of St. Petersburg.

Nog enkele dagen en de riviercruise Moskou – St.Petersburg is ook weer verleden tijd. Vanmiddag ben ik naar de Hermitage geweest. Er stonden lange rijen mensen te wachten. Binnen kon je met al die mensenmassa; geen mooie foto’s maken. Maar ik heb toch een enkel plaatje kunnen schieten en een goede indruk gekregen van dit prachtige museum.

Het Winterpaleis is tegenwoordig het hoofdgebouw van het museum de Hermitage en was sinds de 18e eeuw de officiële residentie van de tsaren. In 1837 verwoestte een brand vrijwel de gehele inrichting. Nicolaas liet één en ander reconstrueren waaronder het bijzondere trappenhuis dat uitkomt aan de kant van de Neva.

Elk jaar op 6 januari schreed de tsaar over deze staatsie- of Jordaantrap naar beneden voor een symbolische doop in de Neva om de doop van Christus in de Jordaan te gedenken. Kort na de revolutie in 1917 riepen de nieuwe leiders het paleis uit tot staatsmuseum.

De Hermitage is een van de grootste en beroemste musea ter wereld. Drie van die gebouwen rijgen zich op de Paleiskade aaneen naast het Winterpaleis. de Kleine Hermitage, de Oude Hermitage en het Hermitage theater. Niet zichtbaar is de Nieuwe Hermitage uit 1851. Tegenwoordig bezoeken ca. 4 miljoen mensen per jaar de Hermitage. Het is niet mogelijk in één dag de Hermitage met haar oppervlak van ruim 100.000 m2 te kunnen bezichtigen.

De ruimte en de rijkdom van de Hermitage is overweldigend. Ik noem hier een paar van de prachtige zalen. Direct aan de Paardetrap grenst de Veldmaarschalkzaal, die gevolgd wordt  door de Peterzaal, waarvan de wanden zijn bespannen met 19e eeuwse wijnrode  zijde, bestikt met zilver.

De 1000 m2 grote wapenzaal met zijn imposante goedkleurige zuilen  heeft zijn naam te danken aan de reusachtige kroonluchters waarop de rijkswapens van het Russische gouvernement prijken. Hierna kom je in de Heldengalerij uit 1812. Ruim 330 portretten van Russische helden uit de oorlog tegen Napoleon zijn hier afgebeeld.

In de Kleine Hermitage neemt de Paviljoenzaal vrijwel de hele etage in beslag. Een bezoekersmagneet in de Oude Hermitage is de zaal waar Leonardo da Vinci’s Madonna Litta en Madonna Benois te bewonderen zijn. Ook in de andere zalen is de keuze overweldigend. Ik zag  buiten de Italiaanse collectie ook een Spaanse, Vlaamse en Hollandse kunst hangen. Een andere zaal  herbergt enkele van de belangrijkste doeken van Rembrandt, waaronder de tgerugkeer van de  verloren zoon, Flora en de beroemde weergave van Danae. Kunst van de 19e en 20ste eeuw is op de derde etage te zien. Claude Monet, Renoir, Degas, Cezanne, Van Gogh, Gauguin en Matisse. En natuurlijk ruim 30 doeken van Picasso en sensuele beelden van Rodin.

De Hermitage is echter meer dan alleen een schilderijencollectie. Het museum heeft ook een Egyptische collectie en een afdeling van antieke  beelden  en een omvangrijke munten- en cameeëncollectie. "Hermitage" betekent Kluizenaarsverblijf. 

St. Petersburg – Leningrad

Het is een bewolkte dag wanneer we om 8 uur ’s morgens aankomen in St.Petersburg. Om 8.15 is het vertrek voor de stadsrondrit.  Van een uitgebreid ontbijt heb ik reeds in mijn hut kunnen genieten.    

Ook de regen  komt met bakken uit de lucht en zodoende krijg ik een sombere indruk van een van de mooiste steden van de wereld. Over een periode  van twee eeuwen slaagden de bouwmeesters erin om van St.Petersburg een bijzondere stad te maken. De binnenstad met haar 2400 historische panden staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco. 

De boottocht over de veertig kanalen met de prachtige bruggen en gebouwen die ik voor deze middag heb besproken, werd mij afgeraden, was te gevaarlijk voor mij om in die lage boot te komen. Gelukkig gaat de Folklore show van deze avond voor mij wel door.

St.Petersburg werd op 27 mei 1703 gesticht door Peter de Grote om de oude door Ivan de Verschrikkelijke ontvolkte hanzestad Novgorod als ‘venster op het westen’ te  vervangen en werd toen de hoofdstad van Rusland. De stad is niet vernoemd naar haar stichter, maar naar de apostel Petrus, de beschermheilige van de stad.

Tijdens de tweede wereldoorlog moest St.Petersburg de naam was toen Leningrad de moeilijkste periode in haar bestaan doormaken; de 900 dagen durende blokkade, van september 1941 tot januari 1944. De Duitsers kwamen de stad niet in maar Leningrad werd van de rest van het land afgesneden. Verzwakt door de honger, bevriezend door de ijzige kou, waren de mensen gedoemd  te overleven in de enorme stad, waar de electriciteit uitgevallen was en de watervoorziening niet meer werkte. Via de route over het bevroren Ladogameer lukte het de stad te bevoorraden. Pas in januari 1943 werd de blokkade doorbroken door een smalle bres te slaan in de omsingeling, maar pas een jaar later lukte het om de vijand helemaal te verslaan.

Het herdenkingscomplex voor de moed van de ongebroken Leningraders bevindt zich op de Piskarjovka begraafplaats, waar de grootste massagraven liggen. Hier zijn 450 duizend burgers begraven die van honger en gebrek omkwamen. In totaal zijn er bij de blokkade meer dan 1 miljoen inwoners en verdedigers van de stad om het leven gekomen: hiervan werden er 20 duizend bij bombardementen gedood.

Geen één Russische stad is zo beroemd om haar nachten als St.Petersburg. De periode van de zomerzonnewende brengt de "Witte nachten" met zich mee, als de lange dagen en de korte nachten  van half juni tot begin juli  bijna onmerkbaar in elkaar overgaan. Wat te maken heeft  met de geografische  ligging  op 60 gr. noorderbreedte. De vermaardheid van deze nachten heeft  Petersburg te danken aan de dichter Aleksander Poesjkin, die ze voornoemde naam gaf in zijn verzen en hun magische stemming zo weegaloos beschreef. Poesjkin bracht deze nachten dikwijls door met kaarten. Een paar plekken waar hij zelf zijn geluk in het spel of in de liefde  beproefde, duiken op als plaatsen van handeling in zijn werk.

Ook in het werk van Fjodor Dostojevski zijn autobiografie en fictie met elkaar vervlochten een melancholische liefdesverklaring aan de stad in het hoge Noorden en een van de mooiste romantische verhalen van de wereldliteratuur is zijn vertelling  Witte nachten (1848)

Aleksandr Sergejevitsj Poesjkin 1799-1837  je komt hem op de mooiste plekjes tegen. Op pleinen , in afgelegen hoekjes van betoverende parken en tuinen, zit hij rustig op een bankje te dromen.

De orthodoxe kerk in Rusland heeft een geschiedenis van meer dan duizend jaar. Volgens de overlevering liet de Kievse vorst Vladimir de Heilige in 988 al zijn onderdanen dopen in de Dnjepr.

Tegenwoordig nog maakt een orthodoxe kerkdienst op een buitenstaander de indruk van een gebeurtenis uit een andere wereld,

Elke zondag en op vele andere dagen kun, je  de sfeer en toewijding  en aanbidding  beleven  die in Rusland zo diep geworteld is.

De orthodixe kerkdienst verschaft eerder een mystieke contemplatie dan een dogmatische leer en is, ondanks alle regels, eerder   drama dan ritueel.

Ook al begrijp je niets van  het kerk-Slavisch  en daarmee de inhoud van de liturgie, dan nog  kan je hier het best beseffen wat de dichter  Fjodor  Tjoettsjev bedoelde: Rusland is met het verstand  niet te bevatten, in Rusland kan men slechts geloven.

Petershof de zomerresidentie van Peter 1 (1705) is een van de bekendste eninteressantste voorsteden van St.Petersburg.Tot het reusachtige complex  van parken en kastelen, 29 km  ten westen  van de stad, behoren tien parken, die alle even mooi zijn. Echt mooi wordt het complex van Petershof door de fonteinen.

Catharinapaleis is nu een museum. De voorgevel  van een van de mooiste barokpaleizen  van Europa  wordt levendig  door de kolossale zuilen, de pilasters,

de atlanten en de versieringen aan de vensters.

Joesoepovpaleis (GEEN FOTO) In dit paleis aan de Mojka werd in de nacht van 16 december 1916 Grigorij Raspoetin vermoord, wat de proloog was tot de revolutionaire gebeurteni
ssen in 1917.

Onegameer en museumeiland Kizhi

Nu enige maanden later wil ik de laatste zes dagen van de riviercruise Moskou – St.Petersburg beschrijven.

Het was niet allemaal kommer en kwel. door de gescheurde meniscus was ik plotseling wel heel erg afhankelijk geworden.

Van de boot kreeg ik een rolstoel te leen. Daar werd ik ’s avonds mee naar het Volga restaurant gereden door één van mijn disgenotes.

De volgende dag deden we Kizhi aan, had me daar erg op verheugd, maar van boord gaan was voor mij absoluut onmogelijk.

 

Het museumeiland ‘Kizhi‘ is het hoogtepunt in het Onegameer. Het belang van het 6 km lange eiland

komt tot uiting in een openluchtmuseum waarvan dé attractie de 37 m hoge transfiguratiekerk is

met zijn 22 houten koepels op vijf niveaus (niet te bezichtigen) Het is één van de hoogste houten constructies ter wereld. Gebouwd omstreeks 1714.

Dit wonder van het Noorden staat op de erfgoedlijst van de Unesco, net als de Maria-Bescherm-en-Voorspraakkerk ernaast. Beide kerken beschikken ook over waardevolle iconostasen. 

Het eiland wordt omgeven door een paar duizend andere eilanden, maar ik zag vanuit het grote raam in mijn hut alleen maar water en struikgewas. Een Russische studente maakte voor mij met mijn camera deze foto’s.

Kirilov -Goritsi – Beloe Lake

Nadat we het Rybinsky stuwmeer hebben verlaten, varen we richting het Witte meer.

Het aan de oever gelegen Kirill-Beloserski-klooster in Goritsi werd in het jaar 1397 door de later heilig verklaarde  monnik Kirill gesticht, die hier naartoe kwam uit het Simon-klooster van Moskou  om een nieuw leven te beginnen. Het is echter niet dit klooster wat we vandaag gaan bezoeken, maar het klooster van St.Cyril aan het Witte Meer. De bus staat aan het eind van de weg en is nog onzichtbaar, er zijn heel veel kleine marktkraampjes, de weg loopt steil omhoog en het lopen kost me moeite. Het is een warme zonnige middag als we over een hobbelige zandweg naar het kleine plaatsje Kirilov rijden.

Aan weerskanten zie ik uitgestrekte korenvelden, de goudgele korenaren bewegen zachtjes in de wind,

mijn gedachten dwalen af naar een zomer heel lang geleden, blauwe korenbloemen en rode papavers, een déjà vu?

Het is maar 8 km rijden, het plaatsje bestaat uit een aantal armelijk uitziende houten woningen. We stoppen op een landweggetje.  Het is een wandeling van een kleine 10 minuten naar het klooster.

Maar het lopen gaat me niet goed af, als we bij het klooster komen, gaat de zandweg over in ongelijke ronde kinderkopjes, ik voel een stekende pijn in mijn knie. Probeer toch verder te lopen, een aardige heer ondersteunt mij, maar het lopen gaat steeds moelijker, ik probeer nog foto’s te maken en ga daarna op een bankje zitten. De zon brand genadeloos, vlakbij is het museum van het klooster, ik strompel naar binnen, het is er heerlijk koel ze verkopen allerlei souvenirs ik koop een boekje zodat ik mij niet schuldig voel om er even te gaan zitten.

Een uurtje later komt Valeria een Russische studente (wiens vakantiejob bestaat uit begeleiding van de passagiers) mij zoeken, het is tijd om naar de bus te gaan. Ik verbijt de pijn, ik heb geen keus, de boot vertrekt om 4 uur richting Kizhi! De weg is te smal voor de bus, zodat we weer het laatste eind moeten lopen. De weg naar beneden loopt nu makkelijker en de marktkraampjes zien er gezellig uit. Ik koop een gehaakt linnen shirt, van 10 euro,  prachtig gemaakt en belachelijk goedkoop, maar het meisje was dolblij, dat ik het kocht. Er hangen ook heel veel bontjassen, capes en mutsen. Als ik eindelijk bij onze boot ben aangekomen, is die verplaatst, er ligt nu een andere boot aan de kant van de kade, ook zijn er winkels uit het niets verrezen het krioelt er van de mensen, want er is van alles te koop het is een gezellige drukte. Ik koop de Fairy Tales van Pushkin en een tablet Russische chocola. Daarna loop ik door de ingang van de vreemde boot, waar aan de andere kant een loopplankje ligt naar onze boot en mijn hut.

Ik lees het programma voor die avond 19.30-21.15 Piratendiner in het Volga/Neva Restaurant. ‘Gebruik uw fantasie en kom verkleed als piraat’. Ik voel niets voor dat piratengedoe, besluit om daar niet aan mee te doen. Verder is er Pianomuziek in de Panorama bar. Concert in de Svir bar. Film "My Fair Lady" Neva Bar. En muzikale avond in de Svir bar.

Ik kijk op mijn horloge, en zie dat het bijna 4 uur is en ja hoor even later klinkt er weer muziek door alle luidsprekers en varen we  verder over het Witte meer.

Die avond na het piratendiner, bij het opstaan van de tafel, krijg ik hevige pijn in mijn been, een disgenote loopt met mij mee om mij te ondersteunen, maar voor ik aan het eind van het Volga restaurant ben, zak ik in elkaar. De dokter wordt erbij gehaald, ze dragen mij naar de spreekkamer, ik krijg een injectie voor de pijn + medicijnen. Daarna word ik in een blauw zeil gewikkeld  en vastgeknoopt waarna er 4 matrozen worden opgetrommeld die mij de trap op moeten dragen naar mijn hut. Want er is geen lift op de boot en zo komt er na 6 dagen een abrupt einde aan mijn vakantie, midden in Rusland op de rivier de Wolga.   

When we dock at Goritsy the first thing we notice is a very dilapidated Chuch of the Resurrection which is situated on the banks of the river. However, we are going to visit the Kirillo-Belozersk monastery, in the village of Kirilov 8 km away.The monastery of St.Cyril on the White Lake was one of the largest and famous monasteries in Russia and was converted into a museum at the beginning of the 20th century. History tells us that one day a monk from Moscow named Cyril had a vision of a Blessed Virgin in which she told him to head north and to found a monastery.Thanks to Cyril it was nog simply a monastery but it also served as a northern bastion which protected and defended the territory under Moscow’s control. Cooperating in this way with Moscow meant that the monastery not only received generous donations it also gained political influence. During the middle of the 18th century the monastery reached the zenith of its power and influence possessing 20.000 serfs, 400 villages, huge amounts of property and a salt mine. But greed, bad management and corruption led to its decline and fall at the end of the 18th century. During the Civil war the monastery supported the White Guards in the hope of conquering the atheistic Bolsheviks. When the counterrevolution failed the monastery’s bishop was shot dead by the Red Guards.

The new government placed the monastery under state control and opened a museum of Local History on its grounds in 1923. In 1969 the Soviets officially declared the monastery a museum and thus ensured that it will continue to receive financial support and undergo restoration.

Yaroslavl

The almost thousand year history of Yaroslavl, one of the most beautiful towns of Middle Russia,

contains legends, facts and monuments, which give pictures of different cultures that developed and reached their peak on the banks of the Upper Volga. Around the menacing walls of the monastery – it was once rich and influential and during the Time of Troubles for a short time became the political centre of Russia – there are many festive churches. In their bright colours and splendid decoration there is more of the Joie de vivre and active energy of a big city than of the Orthodox spirit of asceza. The seventeenth century experienced rapid development of commerce and trades. Following a chain of inside and outside conflicts, the Muscovite state for a while succeeded in bringing together the gentry, church and trading class, finding its own way to economic prosperity. This way, however, was later abandoned by Peter the Great, who made the country move in a different direction.  Nevertheless, the seventeenth century proved to be the golden age of Yaroslavl, manifesting itself in the town’s appaerance in all diversity.

The Church of Elijah the Prophet, now standing in the centre of Soviet square, is another monument of early trading quarter architecture. It was commissioned in 1647-1650 by wel-known in the seventeenth century fur buyers, Anikei and Niphantei Skripins, whose influence reached the couths of the tsar and patriarch. Originally it was surrounded by a country estate at the intersection of the main streets of the Earthen Town. Together with the stone fence, dwelling houses and pantries of the Skripins it made a single complex. Following reconstruction in Yaroslavl carried out in compliance with the 1778 plan, the location of the magnificent church was in the centre of the administrative square now and became one of the town’s architectural dominants. The church combines the austere simplicity of Old Russian town cathedrals and the pectoral asymmetrical but strictly balanced spatial composition. The reserver facades of the main chapel well contrast with the festive looks of the side-chapels, thotiered galleries and porches. The church walls, plane and even menacing from the outside, are covered with beautiful and cheerful murals on the inside. They were painted in 1680 by fifteen mural painters under the tutelage of the renowned masters from Kostroma. Gury Nikitin and Sila Savin. The walls are covered with six rows of frescos: the lower tier is ornamental, while the rest five rows illustrate the lives of the prophets, Gospel stories, deeds of the apostles and the likewise. Unlike the St.Nicholas Church of Nedeya with its separately placed icons, frescoes here are not separated from one another and the story smoothly develops, gradually taking visitors’eyes all around the church. The entourage and details of the background are no less significant than Bible legends, which either add to them pictures from Russian everyday life or just borrow the exotic settings of foreign art. The painted perspective portals, the tiled frieze of the gallery and the carved and gilded eighteenth century icon stand, including icons from the local (lower) tier made between the 1670s and 1680s, are all of the highest quality. Such are the representations of Elijah the Prophet and John the Baptist free both in composition and colour, the Holy Sign with its fine miniature painting, etc.

Jaroslavl is een stad in het oosten van Europees Rusland aan de rivier de Wolga, op ongeveer 250 kilometer ten noordoosten van Moskou. Het historisch centrum van de stad, rond de samenvloeiing van de Wolga en de Kotorosl, staat op de UNESCO Werelderfgoedlijst. De stad is onderdeel van de Gouden Ring van Rusland.

De huidige stad ligt op 7 kilometer ten noordoosten van de vroegere Vikingplaats Timerjovo uit de 8e of 9e eeuw. Voor de komst van de Slaven woonden op de plaats van het huidige Jaroslavl sprekers van Finoegrische talen. Jaroslavl zou volgens oude bronnen zijn gesticht in 1010 door Jaroslav de Wijze als een steunpunt van het vorstendom Rostov (een rijk dat voor het eerst wordt genoemd in 1071) tegen invallen vanuit het noorden over de Wolga. Volgens een legende stichtte Jaroslav de stad, nadat deze hier persoonlijk een sterke berin zou hebben verslagen. Deze legende leeft voort in het wapen van de stad, waarop een staande beer staat afgebeeld met een hellebaard in haar rechterhand. Ten tijd van het Kievse Rijk was Jaroslavl een van de oostelijkste steden van het rijk. In 1218 werd Jaroslavl de hoofdstad van het onafhankelijke Vorstendom Jaroslavl, dat zich iets eerder van het vorstendom Rostov had afgesplitst. De stad pntwikkelde zich mede daardoor tot een rivierhandelscentrum, waar veel handelaren en handwerkers naar toe trokken en waar in die tijd ook de eerste kerken en kloosters ontstonden. Tijdens de Mongoolse invasie in Rusland, werd de stad verscheidene malen platgebrand. Tijdens de Tataarse invasie van 1238 werd de stad bijna volledig verwoest. De stad werd echter steeds weer opgebouwd en wist haar positie als handelsstad te behouden. In 1463 kwam de stad onder het bestuur van Moskovië te staan.

Moskou

26 juli de dag van vertrek was ik om halfvijf opgestaan. De taxi kwam precies om 6 uur, het was een mooie zondagmorgen en heel stil op de weg. Het was een grote overgang toen ik op het overvolle Schiphol naar de incheckbalie probeerde te komen, ik kreeg gelukkig hulp. We vertrokken wat later dan halftien en met de 2 uur tijdverschil met Nederland arriveerde we in Moskou om kwart voor drie. Daarna ging ik de groep opzoeken, blijkbaar was ik de eerste, uiteindelijk vond ik in de aankomsthal een Russische host met het naambord van de reisvereniging "All Ways"staan. Het duurde eeuwen voor iedereen aanwezig was, oorzaak koffers die niet meegekomen waren. Een bus bracht ons naar de boot, waar we tegen half zes aankwamen. Bij het betreden van de boot stonden er meisjes in klederdracht bij de receptie ze boden ons brood aan waar we een stukje vanaf konden breken het zag er smakelijk uit, maar het bleek erg zout  te zijn. Er werd vrolijke Russische volkmuziek gespeeld door een paar jongens ook in klederdracht. Na het afgeven van het paspoort kreeg ik de sleutel van hut 356.

De hut was niet groot en niet luxe, maar wel een 2-persoons en alles was aanwezig, Koelkast airco, badcel/toilet en volop kasten. Er was een groot raam waardoor ik heel wat keren tijdens de cruise naar buiten heb zitten kijken.  Er klonk leuke muziek uit een kleine speaker.Na het uitpakken van de koffer was het tijd om het restaurant op te zoeken. We hadden vaste plaatsen, er zaten al drie dames en een heer toen ik aankwam, maar die heer was de volgende dag verdwenen, toen waren we met 6  dames, die allemaal single bleken te zijn, het zou een heel gezellige reis  worden. Na het diner besloot ik om op tijd te gaan slapen, De douche was heerlijk warm en doodmoe rolde ik in het smalle bed van 70 cm. De radio had ik uitgezet, en al heel snel was ik in slaap, onbewust van wat nog komen zou. Dat was om halfelf die avond, een knalharde stem schalde door het kleine speakertje, waarop ik gelijk rechtop in dat krappe bedje zat, ik schoot eruit om die mededeling van "Beste mensen er is diner in het Wolga restaurant en een meeting om tien over elf" uit te zetten, maar hoe ik ook aan dat knopje draaide, die stem bleef de mededeling maar herhalen, ik had op slag een hekel aan dat kleine speakertje, maar nog meer…… Vanaf die dag gaf het speakertje geen muziek meer maar helaas  de mededelingen en verhalen bleven wel op onmogelijke tijden de rust in mijn hut verstoren.

27 juli 7 uur ontbijt en om 9 uur stadsrondrit met de belangrijkste bezienswaardigheden van de hoofdstad van Rusland. Het Bolchoi theater, de Lomonosov universiteit. We rijden langs de bekende Leningradskaya één van de belangrijkste verkeersaders in het centrum en de luxe winkelstraat Tsverskaja. We zien ook het gebouw van de KGB.

Vervolgens wordt er een eerste stop gemaakt op het Rode Plein. De Basiliuskathedraal mag wel het meest sprookjesachtige gebouw van Rusland worden genoemd. Het is qua bizarre schoonheid, grillige bouwstijl en memorabele geschiedenis werkelijk onovertroffen. De Basiliuskathedraal stamt uit de tijd van Ivan de Verschrikkelijke, die de opdracht gaf voor de bouw van een kerk op het Mooie Plein als herinnering aan de overwinning op de Gouden Horde. Ivan IV gaf de bouwmeester Posnik  Jakovlev de vrije hand, onder voorwaarde dat de kerk mooi zou zijn en vreugde uit zou stralen. Michail Lermontov werd getroffen door ‘haar duistere uiterlijk ‘. De schrijver vond de kerk de belichaming van de geest van Ivan de Verschrikkelijke. Zo putten verschillende schrijvers zich uit in buitennissige vergelijkingen.                         .

Daarna een bezoek aan het legendarische warenhuis Goem een groot en chic winkelcentrum met prachtige galerijen. Waar hoofdzakelijk westerse bedrijven in filialen  hun dure merken verkopen. het enorme complex bestaat uit drie lengte- en drie breedtepassages, die door bruggen en galarijen met elkaar zijn verbonden.

Vervolgens met de bus  naar het klooster van Novodiévitchi, een opmerkelijk religieus bouwwerk uit de 16e eeuw. De grote vredige vijver eromheen inspireerde Tsjaikovski voor "Het Zwanenmeer". Na een wandeling  door het park konden we vrij dichtbij van het klooster volop mooie foto’s maken. 

Daarna een voortreffelijke lunch in het immens grote Rits-Carlton hotel.

Na de lunch had ik een facultatieve excursie naar "SERGIJEV POSAD" bekend onder naam Zagorsk en wereldberoemd om het prachtige Sergiusklooster uit 1340.(Troitse Sergijeva lavra), waar het hoofdheiligdom en geestelijk centrum van het oude Moskovische rijk zich bevindt.

Het is nog steeds het centrum van de Orhodox Russische Kerk.

Lavra is een erenaam voor bijzonder belangrijke kloosters. In het huidige Rusland bestaan maar drie lavra’s (lavry) Je betreedt het klooster via de Heilige Poort en de aan de poort gelegen Johannes de Doperkerk. In 1345 bouwde de monnik Sergius van Radonezj op de heuvel waarop ook het tegenwoordige klooster staat, een eenvoudige houten kerk. De Tataren verdreven de inmiddels ontstane parochie en vernietigde het godshuis. In de 15e eeuw vond men onder het puin de stoffelijke resten van Sergius, die op wonderbaarlijke wijze vrijwel ongeschonden waren gebleven. Als gevolg daarvan ondernamen de mensen pelgrimstochten naar de plaats en er ontstond een nieuwe actieve gemeenschap van monniken. Zij bouwden tussen 1422 en 1424 de Drievuldigheidskathedraal van kalksteen: dit is nu de oudste kerk van het klooster.

Van buiten herkend men haar aan de unieke vergulde koepel en het eveneens vergulde en versierde kokosjnikdak. Sergius werd nog in zijn sterfjaar heilig verklaard en tot beschermheilige van het Russische land uitgeroepen. De hoofdkerk van het klooster is de Maria-Hemelvaartkathedraal  (Oespenski sobor) Ivan de verschrikkelijke liet haar tussen 1559 en 1585 bouwen.

  Met de vijf uivormige tore
ns waarvan de middelste is verguld, vormt zij het van veraf zichtbare herkenningspunt van het klooster, de vier andere koepels zijn helblauw en versierd met kleine gouden sterren.